Wyrok TSUE z dnia z dnia 7 grudnia 2023 roku, w sprawie C-140/22 ma istotne znaczenie dla wszystkich konsumentów-kredytobiorców, którzy zawarli umowę kredytu denominowanego lub indeksowanego do kursu waluty obcej, zawierającą nieuczciwe warunki, które nie były indywidualnie negocjowane. Rozstrzygnięcie Trybunału Sprawiedliwości może mieć istotny wpływ także na inne umowy zawierane z konsumentami, w których przedsiębiorca sformułował nieuczciwe warunki, które nie były indywidualnie negocjowane. Pytania prejudycjalne skierowane w niniejszej sprawie dotyczą bowiem roszczeń restytucyjnych konsumenta i przedsiębiorcy – o zwrot świadczeń wykonanych na podstawie nieważnej umowy – a w tym kwestii wymagalności i przedawnienia tych roszczeń czy odsetek za opóźnienie.
W powyższym wyroku Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej Trybunał Sprawiedliwości kolejny raz wypowiedział się w sporze pomiędzy bankami a konsumentami – którzy wzięli kredyt hipoteczny indeksowany kursem CHF. Tym razem Trybunał orzekł, że stosowana przez banki taktyka, polegająca na wieloletnim przeciąganiu procesu i podnoszeniu dopiero na jego końcu zarzutu zatrzymania, nie może powodować umniejszania roszczenia kredytobiorcy o należne mu odsetki za opóźnienie, należenie za czas trwania procesu.
Trybunał orzekł bowiem, że konsument nie musi składać przed sądem sformalizowanego oświadczenia o skutkach nieważności umowy kredytowej, a jego świadomość s skutkach nieważności umowy kredytu, może zostać zaczerpnięta z treści pozwu lub wystosowanego na etapie przed procesowym wezwania do zapłaty.
Tym samym Trybunał stwierdził, że niedozwolonym jest, uzależnianie możliwości dochodzenia roszczenia od złożenia przez tego konsumenta przed sądem sformalizowanego oświadczenia, a także niedozwolonym jest, aby rekompensata żądana przez danego konsumenta z tytułu zwrotu kwot, które zapłacił on w wykonaniu nieważnej umowy, została pomniejszona o równowartość odsetek, które bank otrzymałaby, gdyby umowa ta pozostała w mocy.
